MET HET WATERSCHAP… KOM JE NOG EENS ERGENS!

Het waterschap Limburg was voor velen een onbekende. Tot juli 2021 toen Limburg midden in de zomer getroffen werd door een watersnoodramp. Valkenburg kwam groot in het nieuws. Koning en Koningin kwamen, met de laarzen aan, op bezoek. Meerssen groot in het nieuws, want ook daar stroomde het water door de voordeur de huizen in, om het door de achterdeur te verlaten. De net nieuw geopende manege aan de Rimburgerweg in Landgraaf leek wel een badkuip. En op veel andere plekken in onze provincie stond het water tot net aan de stoeprand.

Wat achterbleef was een stinkende vieze bruin/zwarte drab. Drab die normaal via de riolering naar een RioolWaterZuiveringsInstallatie (RWZI) ging. 

Van stinkende drab naar grondstof.

Mensen eten en drinken, maar wat er via de mond ingaat, moet er ook weer uit komen. Spaghetti eten zorgt wel eens voor vieze vlekken op onze kleren. Hup, de wasmachine in, waar vezel deeltjes met het water weggespoeld worden. Het Sahara zand wassen wij van onze auto. 

Dat spul wordt allemaal via de riolering vervoerd naar een RWZI. Daar wordt van het vieze water, weer “schoon” water gemaakt. Dat geloosd kan worden op de Maas. Maar wat achterblijft, naar de bodem gezakt is, zijn de restanten van datgene wat via onze handelingen in het riool terecht gekomen is. Met nog veel meer andere zaken!

Wanneer daar niets mee gedaan zou worden, zouden wij wonen op een hele stinkende berg vochtige modder. Maar die hele berg bevat nog een heleboel waardevolle stoffen! Als fractie Lokaal-Limburg Waterschap zijn wij afgelopen week, met andere Limburgse Waterschappers, naar SNB (Slibverwerking Noord-Brabant) in Moerdijk gegaan om het proces van slibverwerking te bekijken.

Op een innovatieve manier wordt via monoverbranding bijv. CO2 uit het slib gehaald. Dit wordt door een buurbedrijf gebruikt om papier wit te maken. Fosfaat, nodig voor het produceren van voedsel wat wij eten, en via urine en ontlasting weer uitscheiden, wordt teruggewonnen. Zo is de voedselketen weer rond!

Door wie moet deze slibverwerking betaald worden? U raadt het al door ons als inwoner, via de verontreinigingsheffing. Het is dus zorg voor ons als fractie Waterschap dat wij kijken wie, en hoe dit op de goedkoopste, vernieuwende manier kan en moet gebeuren.

Op het plaatje hieronder een schematische voorstelling. Van huizen naar een RWZI, waar het met vrachtwagens opgehaald wordt en naar een van de 4 silo’s van de SNB gebracht wordt.

Bescherming TEGEN het water…… met matten!

Daar waar de Maas in de zomer MEESTAL een kalme kabbelende rivier is -uitzonderingen daargelaten – die mooi binnen de zomerdijken blijft, waar we kunnen genieten van grazende koeien, verandert hij in de winter vaker in de iets wildere rivier, die over de zomerdijken heen tegen de winterdijken aan klotst. En soms, op sommige plekken, zelfs er over. 

Dijken kalven hierdoor af, zijn te laag om voldoende bescherming te bieden en moeten dus in opdracht van het Waterschap Limburg, verhoogd, versterkt, vernieuwd worden. Liefst met nieuwe, goedkopere, veilige middelen en manieren. 

In Beesel wordt een proef gedaan met bentonietmatten. Matten, zeg maar een soort tapijt, met daartussen in vergruisde klei als bindmiddel. Die met “klittenband” aan elkaar vast blijft zitten. Wanneer dit nat wordt, zet de klei uit en wordt de dijk waterdicht. Daaroverheen komt een laagje klei, dat ingezaaid wordt met gras en een kruidenrijk mengsel om een groene dijk te creëren.

Het voordeel hiervan is dat er veel minder klei met vrachtwagens, die voor CO2 uitstoot zorgen, aangevoerd hoeft te worden. Minder overlast dus ook voor de omgeving. 

Deze soort matten wordt in Duitsland al sinds de jaren 80 van de vorige eeuw gebruikt. De resultaten zijn daar goed, maar wij bouwen de dijken hier anders. Daarom is het op 4 dijkvakken in Beesel nog een proef, die de komende 5 jaar in de gaten wordt gehouden. Bij gebleken geschiktheid zal deze techniek op meer plekken gebruikt gaan worden.